Krótka historia jarocińskiego ratusza
Ratusz to jeden z najważniejszych i najstarszych budynków w Jarocinie, który wpisany został do rejestru zabytków nieruchomych województwa wielkopolskiego. Jego historia sięga końca XVIII w. Obecny, murowany ratusz wzniesiony został w latach 1799-1804 przez ówczesnego właściciela miasta – Franciszka Radolińskiego. Pierwotny wygląd budowli odbiegał znacznie od stanu obecnego. Trójkondygnacyjny budynek zwieńczony był wieżyczką, na szczycie której umieszczono posąg bogini Temidy. Pomieszczenia ratusza wykorzystywane były wówczas nie tylko na potrzeby magistratu; mieściły się tam izba policyjna i sądowa, szynk, kaplica protestancka, a nawet więzienie.
Przykrycie budowli obecnym łamanym dachem nastąpiło w czasie przebudowy przeprowadzonej staraniem innego dziedzica, Władysława Radolińskiego. Efektem tych prac było również zlikwidowanie wieży, a wraz z nią rzeźby Temidy. Od końca XIX w. w ratuszu znajdowały się klasy lekcyjne dla uczniów wyznania katolickiego, ewangelickiego oraz żydowskiego. W 1883 r. miał tu miejsce protest jarocińskich uczniów w obronie mowy polskiej.
Kolejna przebudowa miała miejsce w 1907 r., kiedy miasto obchodziło jubileusz 650-lecia. Wtedy to zbarokizowano elewacje ratusza. W wystawce od frontu pojawił się zegar, a narożniki budynku ozdobiono herbami.
W latach 80. XX w. przeprowadzono gruntowny remont budynku. Nie przyniósł on już zmian w bryle ratusza, ale całkowicie przebudowano wówczas pierwotny układ wnętrz. Poddasze zaadoptowano na potrzeby Muzeum Regionalnego. Wyremontowany został również zegar, który po latach znowu zaczął odmierzać czas.
W 2016 r. na ratuszu odsłonięto tablicę upamiętniającą wspomniany protest jarocińskich dzieci w obronie polskiej mowy, jaki odbył się w naszym mieście w 1883 r. Do wspomnianego incydentu doszło podczas lekcji pokazowej religii na konferencji powiatowej nauczycieli szkół podstawowych w Jarocinie. Wówczas to polskie dzieci zaprzestały odpowiedzi w języku niemieckim, zmuszając tym samym inspektora szkolnego do zmian w porządku konferencji. Choć bierny, był to pierwszy protest dzieci polskich w zaborze pruskim. Świadczył on o dużym stopniu uświadomienia narodowego i wychowania patriotycznego w domach miejscowego społeczeństwa.
Autor: Ilona Kaczmarek
