Antoni Grabarek, Katastrofa lotnicza w Cielczy, 3 września 1939 r.
Jako organista znajdowałem się w niedzielę dnia 3 września 1939 r. przed godziną 700 w miejscowym kościele. Ok. godziny 700 usłyszałem wielki huk. W całej Cielczy i okolicy zalegała ogromna mgła, utrzymująca się zresztą do godzin południowych. Podobnie potężny huk jak ja usłyszał ksiądz proboszcz Rospenk. Przypuszczając, że może to być skutek katastrofy lotniczej – samoloty w pierwszych dniach wojny często przelatywały nad Cielczą – zdecydował szybko udać się ze mną na miejsce katastrofy, zabierając ze sobą oleje święte. Po ok. 20 minutach znalazłem się z księdzem proboszczem na miejscu rzeczywiście powstałej katastrofy lotniczej.
Rozbity samolot leżał na łące ok. 200 m na południe od drogi prowadzącej z Cielczy do Osieka i 300 m na zachód od drogi Jarocin-Nowe Miasto. Na miejscu była już grupka ludzi, obawiających się wejść do samolotu ze względu na strach przed eksplozją. Prawe skrzydło samolotu leżało kilkadziesiąt metrów od miejsca upadku kadłuba, silnik leżał z przodu. Wokoło samolotu rozlana była benzyna i olej. Kabina wyglądała z zewnątrz nie uszkodzona.
Weszliśmy z księdzem do kabiny. Leżało w niej trzech lotników. Wyglądali na nieżyjących. Ksiądz udzielił im ostatniego namaszczenia. Na drodze do Jarocina stał z powózką pan Wojciński Ludwik, dzierżawca majątku Cielcza, który jechał do kościoła w Jarocinie. Jako organista, ze względu na nabożeństwo musiałem wracać do kościoła. Dlatego nie wiem, co się dalej stało z lotnikami. Obecni przy samolocie ludzie mówili, że samolot uderzył prawym skrzydłem w narożnik pierwszego domu, spośród trzech stojących przy drodze Cielcza-Osiek.
Samolot leciał od strony Mieszkowa. W odległości ok. 180-200 m od uszkodzonego domu uderzył na łące w ziemię. Przy tym wypadł silnik.
Dla przekonania się o przyczynie katastrofy poszedłem później obejrzeć uszkodzony dom.
Autor wspomnień: Antoni Grabarek, 1977 r.
Źródło: Zbiory Muzeum Regionalnego w Jarocinie, sygn. RM-56/11.
Opracowanie: Ilona Kaczmarek
