Jarocin w 1875 r. wzbogacił się o węzeł kolejowy, który na dobre odmienił jego oblicze. Był niewątpliwie czynnikiem miastotwórczym. Usytuowanie w naszym mieście skrzyżowania ważnych szlaków kolejowych związane było z rozbudową sieci kolejowej w państwie pruskim. Dworzec zlokalizowano na gruntach majątku Bogusław, należących do hr. Władysława Radolińskiego. To właśnie przez Jarocin wiodła najkrótsza droga z Poznania do Warszawy, i to właśnie jarociński dworzec odegrał olbrzymią rolę podczas powstania wielkopolskiego. W nocy z 8/9 listopada 1918 r. dworzec, jako ważny punkt strategiczny, zajęli zbuntowani żołnierze z jarocińskiego garnizonu. Wkrótce odwach dworcowy został zdominowany przez Polaków. Na jego czele stanął bardzo energiczny Wacław Wawrzyniak. Polacy zaczęli rozbrajać powracających z frontu wschodniego niemieckich żołnierzy oraz liczne wojskowe transporty kolejowe. Dzięki zgromadzonej w ten sposób broni mogli w krótkim czasie uzbroić powstające w powiecie polskie formacje zbrojne i przystąpić do działań militarnych w powstaniu. Taktykę jarocińską przeniósł do Środy Wlkp. Edmund Bembnista, jeden z uczestników jarocińskiej rewolucji. Dworzec i odwach do końca powstania spełniały swoją ważną rolę. Nie inaczej było podczas 1919 r. i wojny polsko-bolszewickiej. Wówczas funkcjonował tu punkt sanitarny prowadzony przez siostry PCK. Tego dotyczy też tytułowa fotografia, która pochodzi ze zbiorów Muzeum Regionalnego w Jarocinie.
©Tomasz Cieślak
