Robert Tränkner i początki kina w Jarocinie, cz. I
Pierwsze kino w Jarocinie zawdzięczamy Robertowi Emilowi Tränknerowi. Z zawodu był on drukarzem i wydawcą. Zanim przybył do Jarocina pod koniec XIX w., działał w Koźminie Wielkopolskim. Prowadził tu drukarnię. Wydawał lokalną gazetę. Jego nakładem ukazywały się także pocztówki.
W kwietniu 1899 r. Robert Tränkner zaczął wydawać urzędowe pismo powiatu jarocińskiego „Allgemeiner Anzeiger” z podtytułem „Amtliches Kreisblatt für den Kreis Jarotschin”. Wcześniej gazetę tę drukował H. Joppen.
Małżonką Roberta Tränknera była Berta Guder. Mieli oni sześcioro dzieci. Wszyscy urodzili się w Jarocinie. Byli to: Rudolf Helmut (ur. 1905 r.), Alfred Ernst (ur. 1907 r.), Erna Frieda (ur. 1908 r.), Walter Adolf (ur. 1910 r., zm. 1921 r.), Irmgard Berta (ur. 1912 r.) oraz Gerhard Paul (ur. 1914 r.) Najbardziej tragiczne losy spotkały Rudiego Tränknera, którego zamordowali w 1945 r. pracownicy Urzędu Bezpieczeństwa. Choć cieniem kładzie się na nim przynależność do SS, wspomina się go jako oddanego przyjaciela Polaków.
O przeprowadzce Roberta i Berty Tränknerów do Jarocina opowiadał przed wieloma laty ówczesny emerytowany nauczyciel Stefan Styszyński. Jego relację spisał historyk Piotr Marchwiak na łamach „Gazety Jarocińskiej” w 1996 r. Oto jej fragment: „Po przybyciu do Jarocina wykupił [Robert Tränkner] stare posesje, wraz z gruntami, po lewej stronie dzisiejszej ulicy Mickiewicza. Wszystkie stare budynki wyburzył i na ich miejscu wzniósł – jak na tamte czasy – nowoczesne domy”. Nie były to jedyne posiadłości tych niemieckich obywateli Jarocina. Robert Tränkner był też właścicielem ziemi graniczącej z podwórzem szkoły katolickiej (noszącej dziś imię Królowej Jadwigi). W tym miejscu właśnie zapragnął wybudować kino, nazywane jeszcze wówczas teatrem kinematograficznym.
W 1911 r. stworzony został projekt tego obiektu widowiskowego wraz ze szczegółowym opisem. Budynek miał być wykonany z cegieł wypalanych, a dach kryty papą. Pomieszczenie z projektorem oddzielono od widowni masywną ścianą płytową, z niewielkim otworem umożliwiającym rzucanie światła na ekran. Dzięki temu całkowicie wykluczono zagrożenie dla widzów w razie wybuchu pożaru. Dojście do tego pomieszczenia miało znajdować się w ścianie szczytowej, natomiast wejście dla publiczności – od frontu. Kino według projektu posiadało 140 miejsc siedzących. Przewidywano, że widownia składać się będzie głównie z osób poniżej 22 roku życia, dlatego przy rozplanowaniu miejsc siedzących przyjęto wymiar 0,59 × 0,80 m. Siedzenia miały być ze sobą trwale połączone, by uniemożliwić ich przesuwanie. Zaprojektowano tu oświetlenie gazowe ze zdalnymi zapalnikami elektrycznymi.
Z nieznanych dziś powodów do budowy tego obiektu nigdy nie doszło.
Autor: Ilona Kaczmarek
Źródła i bibliografia:
Archiwum Muzeum Regionalnego w Jarocinie.
„Jarotschiner Anzeiger” 1899, nr 24 i 25.
Marchwiak P., Moje wyprawy historyczne po Ziemi Jarocińskiej, Jarocin 2010.
